Karabağ'ın yetimleri!

Bu satırları Azerbaycan Bakü'den yazıyorum.

Azerbaycan ismini okuduğunuzda, aklınıza ilk gelenin ne olduğunu sormama gerek yok elbette!

Karabağ ve Türk'ün Karabağ'da yazdığı destan akla gelecek, elbette!

Hele hele, son iki yüz yılda Türk tarihinde yaşananlar düşünüldüğünde, Karabağ zaferi daha da başka bir anlam taşıyor !

Yeni bir yüzyılın eşiğinde, Türk Dünyası bir başarı hikayesine ihtiyaç duyuyordu, üzerindeki külleri savurup, kendi küllerinden doğuşu sağlayacak bir başarı hikayesine..!

Allah'a hamd olsun ki, bu başarı hikayesi Karabağ'da yaşandı!

Dönüp kendi geçmişime baktığımda ise Karabağ zaferi çok başka duygulara sevk ediyor beni, "Dış Türkler, esir Türklere hürriyet " diyenlerin uğradıkları zulümler geliyor, ister istemez aklıma!

Hele hele, herkesin telaffuz etmek bir yana, aklından bile geçirmeye korktuğu, "Turan" hayalleri kuranların uğradıkları zulümler..!

1944 yılından tabutluklar..!

12 Eylül 1980 sonrasının Mamak C5 işkencehaneleri..!

Nihal Atsız, Alparslan Türkeş ve daha niceleri...

İşte, bu insanların hemen hemen hepsini bizzat tanımış birisi olarak, şimdi Bakü'de Karabağ şehitlerimizin yetimleri kucağımda, aklıma bir an, 2. Karabağ Savaşı'nda Fuzûli cephesinde şehit düşen Ümüd Hancalov' un küçük kızının, babasının mezarını ziyarete gelen silah arkadaşlarından birine, babası sanarak koşması, düşüyor!

Yıllar önce, yine buna benzer bir hikaye okumuştum!

1914-1915 Sarıkamış'ta savaşan neferlerin evlatları, Iğdır'da yetimhanede toplanır, savaş sonrası o dönemin bağımsız Azerbaycan Devleti tarafından alınır ve Gence'ye getirilir!

İşte, o anda bir çocuk yüzlerce askerin arasından babasını tanır, "Babam" diyerek, koşar sarılır!

Yetimler, kahramanların Türk Milleti'ne emanetleriniz!

Her çocuk yürekleri titretir, ancak şehitlerin emaneti yetimler, insanın boğazına düğüm atar!

Şunu yazmayı, özellikle bir borç bilirim ki, o da Azerbaycan Devleti'nin yetimlere olan hizmeti! Başta, Azerbaycan Devlet Başkanı Saygıdeğer İlham Aliyev Beyefendi'ye bir Türk evladı olarak şükranlarımı arz ederim!

Azerbaycan Devleti, aile sıcaklığının eksikliğini zerre hissettirmeyecek mükemmellikte bir ortam hazırlamış, yetimlerimize!

Bakü'de, kucağımda o yetimlerden bir tane..!

Gözlerim dolu, ama ağlamak yok!

Dolan gözlerimin önünden, kimler geldi geçmedi ki..!

Yetim Mehmet Emin Resulzade!

Yetim Gazi Mustafa Kemal Atatürk!

Onlar, Türk'ün kaderini yazan yetimler!

Şimdi de Karabağ 'da omuz omuza destan yazan, yine iki yetim, Recep Tayyip Erdoğan, İlham Aliyev!

İmanım gibi inanıyorum ki, şimdi kucağımdaki yetim Jale ve Jaleler nice destanlar yazacaklar inşallah!