Elif'in parmağı!

Neleri sebep yapıp da en yakınımızla küsüp yatağa girdik!

Yarıda kalan hesaplaşmalarımızı “hele sabah olsun da ben ona gösteririm deyip uykuya daldık!

Bazen de tam tersi “ Hele eve geleyim bak ben ona nasıl haddini bildireceğim” diyerek akşamı iple çektik!

Ya da yemeyip içmeyip, elde avuçta ne varsa satıp, üzerine 10 yıl ödemeli kredi çekip, bir de dost, akrabalardan borç alıp da “oh nihayet başımızı sokacak bir evimiz oldu” deyip de var gücünüzle gece gündüz çalışmak zorunda kalışımız !

Hemen hemen hepimizin hayatının koşa özeti!

İlk yanlışımız nedir biliyormusunuz ?

Sanki haşa yaradanla sözleşmişiz de on yıl ölmemeyi garantiye alışız da 10 yıl ödemeli kredi başvurusu yapmak!

Hayatın en acı gerçeği ölümü unutmak!

Alfabenin ilk harfi doğum ise son harfi de ölüm!

Bu unutuşumuzla zincir unutma zinciri uzayıp gidiyor!

El nihayetinde de ölüm kendisini öyle bir hatırlatıyor ki, “Bak hayat denen bu hikayenin iki kahramanıyız biz, doğum ve ölüm” diyor!

“ Bana bir şans daha, ne olur” diye yalvarsak da bir dahası olmayan gerçek, ölüm!

Hem de öyle bir hatırlatıyor ki, ibret zinciriyle prangaya vuruyor insanı!

Neden bahsettiğimi sanırım anladınız!

Deprem..!

Aslına bakarsanız bazen ibret olsun diye, “Bana bir şans daha, ne olur “ diyenlere, o şansı da tanıyor ölüm!

Erzincan depreminde torunu Emrah’ı kaybedip, Erzincan’ı terki diyar edip, İzmir’e göçen Hayati Uzun,

İzmir’de bir çatı daha kuruyor ailesinin üstüne, apartmanın adını da Emrah Apartmanı koyuyor!

Aradan yıllar geçiyor, 30 Ekim 2020 saat 14:51’de deprem oluyor , kendi adını koyduğu torunu Hayati olmak üzere iki torunuyla gelinini kaybediyor!

Oğlu Bora Uzun ise ağır yaralı!

Haydi, bütün İzmir’i verelim Hayati Uzun’a, üstüne Seferihisar’ı, Seferihisar’da sağlam kalan milyonluk tekneleri...

Hatta, bütün dünyayı verelim!

Diğer tarafa da kendi adını koyduğu Hayati Uzun ve diğer torununu koyalım...

Sustum…!

Çünkü, tam da burada yıkıntıların arasından bir parmak belirdi!

Elif’in parmağı..!

Evet, bizi mutluluk gözyaşlarına boğdu, o parmak!

O parmak, bize kalktı!

Bize, hayatın iki kavramını doğum ve ölümü unutanlara..!

Elif, “Bakın bir dahası yok” dedi bizlere!

“Hayati amca bir dahası yok” dedi!

Beni ölüm geldiğinde değil, hayatın diğer kahramanı doğumda, doğduğumda düşünmeye başlayın” diyor Elif!

Elif, “Alfabenin ilk harfinden başlayın” diyor!

Bakar mısınız Allah aşkına, ülkemizde zorunlu olan deprem sigortasını yaptıranların oranı %40..!

İdrak etmeyecek miyiz hala?

Geçmişe bakarsak, bırakınız idrak etmeyi, gelecekten çok daha fazla korkmalıyız!

Önceki depremler eskise de 17 Ağustos, Van, Bingöl, Elazığ’daki ibretleri gördük, ders aldık mı?

Peki, Elif’in ikazından ders alacak mıyız?

İnşallah..!