Ah Güzel Ülkem

Tam bir hafta oldu... Çalışmalara engel olmamak ve kalabalık etmemek için, günlerdir gözüm yaşlı televizyon başında dua ediyorum, ediyoruz. Siz bu yazıyı okurken, ben deprem bölgesinde olacağım. Çok acılar, sadece deprem değil, nice doğal afetler, savaşlar gördü bu gözler, lakin böylesini anlatmaya kelimeler kifayetsiz kalıyor. Yediğimiz bir lokma yemek, içtiğimiz iki damla su boğazımızdan geçmiyor, amma velakin dirayetli olmalıyız, güçten düşmemeliyiz. En azından şu birkaç hafta sussak! En azından şu birkaç hafta partimizden, cemaatimizden, kendimizi yakın hissettiğimiz herhangi bir kurumdan bağımsız, sadece ve sadece depremden etkilenen insanlarımızın acısını hissederek ellerimizden ne gelirse destek olmaya çalışsak... Demiyorum ki, sorumluluğu olanlar bu işten sıyrılsın, onların da zamanları gelecek, lakin bu kadar sıcakken ve hala daha insanlarımız kurtarılmayı beklerken susmayı becerebilsek! Hayatlarımızla ilgili bir çok şeyi layığıyla beceremiyorken, en azından bir defalığına bunu becerebilsek. Görüyoruz işte, her şeyin bir anda nasıl alt üst olabildiğini, nefes dışında her şeyin nasıl önemini yitirdiğini... Basit şeyler uğruna, bu birlikteliğe zarar vermekten kaçınalım. Her kesimden saçma sapan laflar edenler olacak, hep oldu, lakin çoğunluk bu azınlığı bastırır, hep de bastırmıştır. Yaralarımızı saralım, kenetlenelim, bir olalım, zor zamanlarda bir olduğumuza hep şahit olduk, bu seferde öyle olacak. Sadece biraz daha sağduyu, en azından son canlı vatandaşımızı çıkarana dek. Sonra kavgamızı vermeye, birbirimizi yemeye devam ederiz. Başka vatan yok bize! Elbirliğiyle bu felaketten en az hasarla çıkmanın yollarını ve ileride başımıza gelebilme ihtimali olan felaketlere ( ki senelerdir bilinen ve beklenen felaketler var ) acilen öncelik verelim. Artık, harekete geçelim, aciliyeti olan konularla ilgili. Daha ne kadar, bu yürekler paramparça olacak? İnsan hayatta olmaya utanır mı, utanıyor...!