Ekseni kaymış aydınlara çağrı 

Bildiri yayınlayıp PKK eylemlerini öven aydınlar aslında Türkiye ölçülerinde çok küçük bir azınlıktır. Ama PKK’ya asıl destek nispeten daha fazla sayıda olan bir aydın kesiminden gelmiştir ki, onlar PKK tarafında yer almamakla beraber, teröre destek vermenin bile ifade özgürlüğü içinde sayılmasını istiyorlar. Bu tutum, o aydınlar için bir eksen kaymasıdır, teröre karşı saflarının belirsiz kalmasıdır, sadece milli ve yerli olmamakla kalmıyorlar, insani görevlerini de yerine getirmiyorlar. 

Merhum Cem Karaca’ya ait olup Cumhurbaşkanımızın hatırlattığı “yarım porsiyon aydınlık” kavramı bilgiçlik taslayan,  fakat bilgisizliklerinin bile farkında olmayan aydınlara işaret eder. Bu aydınlar, 90’lı yıllardan itibaren çok sakıncalı bir çizgiye kaydılar. Her şeyi siyasete bağlamaları, siyaset cambazı kesilmeleri belki yanlıştı ama bu affedilebilirdi, asıl hataları bu siyaseti ne için, kim için ve hangi çerçevede yaptıklarını unutmak oldu. 

90’ların acı anıları 

Merhum Özal’ın aramızdan ayrılmasından sonra 10 yıl boyunca Türkiye’de büyük alt üst oluşlar, ekonomik krizler, skandallar, faili meçhuller ve dindar Müslümanlarla Kürtlere yönelik büyük baskılar yaşandı. Bunlar bizim gerçeğimizdi ama bir kısım aydın bunlardan büyük hayal kırıklığına kapılarak kendi ülkelerine yabancılaşmaya başladı. Ülkemizin sorunlarının yine ülkemizde halledilebileceğini unutarak Batılı mihraklara, ABD’ye, AB’ye bel bağladılar. 

Devlet, 90’lı yıllarda Güneydoğu’da büyük hatalar yaptı. Terörle mücadele adı altında demokrasiyle bağdaşmayacak uygulamalara girişti. Hukuk devleti ilkelerini çiğnedi hatta kanun devletinin ana ilkelerini de ihlal ederek çetelerle, başıbozuk güçlerle işbirliği yaptı. Bu gibi unsurlar, devlete ve millete hizmet yerine kendi ceplerini doldurmayı tercih ettiler ve masum halka çok çektirdiler. Bunların hepsi doğrudur ve yaşanmış gerçeklerdir. Fakat sonuçta bir tarafta yanlış yöntemlerle de olsa teröre karşı mücadele eden bir devlet ve diğer tarafta bütün dünyanın terör örgütü olarak gördüğü bölücü terör örgütü vardı. İşte bazı aydınlar bunu anlayamadılar ve devleti düşman, bölücüleri dost olarak görmeye başladılar. En azından devletle terör arasında tarafsız kalınabileceğini düşündüler ki, bu mümkün değildir. 

Babalar ve oğullar           

Bu aydın kesimin büyük çoğunluğu sol gelenekten geliyordu. Bunlar 27 Mayıs’taki ve 9 Mart 1971’deki Kemalist sol darbecilerin çocuklarıydı. Babalarının darbeyle yapamadığını sözde Marksist devrimle yapmaya çalışmışlardı. Gönül verdikleri komünizmin bir aldatmaca olduğu 1990’da Sovyetler Birliği’nin çökmesiyle ortaya çıkınca Batı’ya yöneldiler. Sırtlarını dayadıkları Rusya, Çin hatta Arnavutluk gibi ülkelerin yerini artık Batı ülkeleri almıştı, zihniyetleri ve yöntemleri hiç değişmemekle beraber bir sol fraksiyon ideolojisi gibi benimsedikleri liberal, sol ve sol liberal dogmaları Marksizm’in yerine “kopyala- yapıştır” yaptılar. 

“Politically correct” 

O yıllarda dünyada geçici bir başarı kazanan neo-liberalizm aydınlarımızın gözünü boyamıştı. Tarihin sonunun geldiğini sanıyor, tüm dünyanın uygar, haklı ve adil Batı tarafından tek bayrak etrafında toplanacağına ciddi ciddi inanıyorlardı. Tüm bu nedenlerle, zaten daha önceden zayıflamış olan aidiyet duygularını yitirmeye, kendilerini bir dünya vatandaşı addetmeye başladılar.  Onlarda manevi değer olarak adına vicdan koydukları ama aslında ABD’de “politik olarak doğru” olarak adlandırılan Batılı çoğunluk görüşüne katılma dışında bir derinlik kalmamıştı. 

FETÖ ve aydınlar 

Elbette, bir kısım Türk aydınının ekseninin bu şekilde kaymasında FETÖ örgütünün de büyük rolü olmuştur.  Gelenekçi Müslüman kesimde pek az etkili olabilen bu sapkın cemaat, İslami konularda zaten bilgili olmayan bu aydınları sahte hoşgörü ve “ılımlı İslam” maskesiyle, ayrıca “darbe oldu olacak” şeklindeki algı operasyonlarıyla kolaylıkla etkileyerek kendi etrafında topladı. Onlara finansman, yurtdışı gezileri, kariyer olanakları verdiler, bazılarına ise polis-savcı oyunu oynatarak demokrasi mücadelesinin sadece bir ordu ve devlet düşmanlığı olarak algılanmasını sağladılar. Asker vesayeti yerine FETÖ artı aydın vesayeti geçirmek istediler. İşte bugün, bir kısım aydınlarımız yerli ve milli olma vasıflarını kaybettilerse bu gelişmeler bunu hızlandırmıştır. 

AK Parti etrafında dans 

Ak Parti, 2002 yılında iktidara geldiğinde bu kesim kısmi ama heyecanlı bir destekte bulundu, o yılların şartları içinde siyaseti etkilemek ve FETÖ’nün de desteğiyle kendi kültürel hegemonyalarını sağlamak için genellikle o çizgide mücadele ettiler. Ama Ak Parti iktidarını sağlamlaştırdıkça ve özellikle 2007’den sonra ve dünya ekonomik krizi şartları içinde Türkiye’nin daha otonom bir konuma geçmesiyle bu çevreler yavaş yavaş ama hissedilir bir biçimde Ak Parti karşıtlığına doğru yol almaya başladı. Bunların bir kısmı HDP’ye, bir kısmı CHP’ye kaydılar, bazıları da paralel yapıda yer aldı. Ama büyük bir kısmı hâlâ kararsızdır. Onlara dünyanın durumunun değiştiğini, o çok sevdikleri siyasete eski normlarla devam etmelerinin mümkün olmadığını ve etkin kalmak istiyorlarsa yeni bir yaklaşım benimsemeleri gerektiği hatırlatılmalıdır. 

Çağrı 

Dünya sistemi bugün çöküş belirtileri gösteriyor, piyasa ekonomisi Titanic gibi her taraftan su alıyor, küresel hayallerin sonu geliyor. Ülkemiz dünyadaki kriz ortamında bir kan ve ateş çemberinin içindedir. Siyasetin bir ülkeye aidiyet çerçevesinde, o ülkenin çıkarları için yapılan bir iş olduğunu anlayabilen herkes, bugün devlete, bayrağa, ülkeye ve millete sahip çıkmalıdır. Halkımız ve insani değerler için en kötü senaryo ülkemizin dağılıp yok olan Ortadoğu ve Afrika ülkelerine benzemesidir.  Eksenleri kaymış da olsa hâlâ insani değerlere sahip olan tüm aydınları yeniden milli değerlere sahip çıkmaya çağırıyorum, tam sırasıdır.