Bendeniz Alparslan Türkeş'in evladı!

Uzunca bir zamandan sonra doğum günümü evimde geçirdim. Malum 20 Aralık!

Beni birazcık da olsa bir vesile ile tanıyan herkes bilir ki, ben en azından 10 yıldır, ülkemizin Mehmet Akif Ersoy konulu ilk tiyatro oyununu hemen hemen her 20 ve 27 Aralık’ta sahnelemek üzere dünyanın bir köşesinde olurdum!

Ülkemizde bunun çok da bilinmediğinin farkındayım ve bilerek yazdım!

Evet, defalarca 81 ilimizi dolaştım Mehmet Akif Ersoy’u anlattım!

Son nefesini verdiği Beyoğlu İstiklal Caddesi Mısır Apartmanı önünde birkaç inanmış yol arkadaşımla “Burası Mehmet Akif Ersoy Müzesi olsun“ diyerek, gösteriler yaptık!

Oldu da hamd olsun!

Malum, pandemi yüzünden bu 20 Aralık’ta evimde üstelik de sokağa çıkma yasağı olan Pazar gününde, bu sefer kucağımda torunum ve benim yerime mumları üflüyor!

Allahtan, pastanın üstüne yaşım kadar mum konmamış.

Oğlumun babasının pastasındaki mumu, oğlumun kızı üflüyor!

Ve ben dedeyim!

Ne zaman, ne ara oldu bütün bunlar?

Benim oğlum benim babamın pastasının mumunu neden üflemedi?!

Ben, ne zaman çocuk oldum, genç oldum?

Ne ara, evlendim de baba oldum?

Peki, ben bütün bunları olurken babam neredeydi?

Peki, bir evlat 80’li, doksanlı yılları babasız nasıl yaşar?

Ama o sıcak mı sıcak, hemen hemen her alanda ve anlamda her şeyin kıtlığının hat safhada olduğu 80’li yıllarda, babamızın eksikliğini de hissetmedik babasızlığımızın da..!

Karakterimizin hamurunu yoğuran, daha yirmili yıllarda bize özgüven veren yıllardı, öylesine bir özgüven ki, her birimiz Türkiye’yi yönetmeye taliptik!

Sadece Türkiye’mi, Türk Dünyası, İslam Alemi...

Biliyor musunuz, bir Ülkücünün babası onun ülküdaşıdır!

Sizce bizim babamız kim?

Bu soru, bir Ülkücüye sorulamaz biliyor musunuz?

Her bir Ülkücü, Başbuğ Alparslan Türkeş’in ya evladı ya da torunudur.

Başbuğ Alparslan Türkeş, çocuklarımın da dedesidir!

Onun içindir ki, söz konusu, “Türkeş “ olduğunda, biz Ülkücüleri dinleyen herkes, bu hukukumuzu unutmadan dinlemeli!