Ben bu zamanlar böyle olurum…

Özellikle de hani şu aşık ile maşuktan bihaber aşıklar...

Hele bir de internet çıktıktan beri kopyalayıp yapıştır bayağılıyla paylaşılıp, kime ait olmayan sözümona aşk şiirleri, sözleri yok mu?

Ondan mıdır nedir, bu aşıkların sonu vahşet ile bitiyor!

Gün geçmiyor ki, kadın cinayetleri haberleri olmasın!

Boşanma oranı ise, bir başka trajedi!

Ben ise baharı çok şımarık bulurum!

Rengarenk...

Ne o kardeşim, hiç de mi kusurun yok?

Ama severim Nisan ayını!

Bana, ölümden sonra diriltme kudretini anlatıyor adeta!

Gül, daha tomurcuk, gül olmamış!

Fındık yaprağı daha sıçan kulağı...

Dal daha tam anlamıyla sulu değildir..

Nasıl desem, kabuğundan daha kaval yapma kıvamında olmaması halinde...

Kısacası, daha Mart kokusunu üzerinden atmamıştır Nisan!

Hatırlasanıza, Başbuğ'un cenaze gününü!

Nice Bozkurt, ulaşamamıştı Ankara'ya!

Kim nereden bilirdi ki, 4 Nisan 1997'nin 4 Nisan'ının 25 Mart 2009'un habercisi olduğunu!

Ah bu kar yok mu, çoğu insanı üşütür, ülkücülerinde yüreklerini yakar da yakar!

Bakar mısınız fotoğrafa?

Ya, şu fotoğrafa ...?

Ve zaman, takvimler 25 Mart 2009'a bu fotoğrafı düşüyor!

Cihaz söken keçilerin bulunduğu fotoğraf!

Ahhhhh ki ne ah!

Hatırlatmak isterim ki, Allah'ın adaleti var!

Pazar Pazar nereden çıktı demeyin, her yılın bu zamanlarında böyle olurum ben!

Tabi, bugün 27 Mart Dünya Tiyatro Günü ve okkalı bir sanat yazısı beklediniz benden, ama yazmayacağım!

Korkarım, bu topraklardan kovulmak için popomuza tekmeyi yemeden de anlayamayacağız!

İşin feci tarafı da sanat artık en güçlü silah oldu ve bırakın biz bu silahı üretmeyi, insanımız daha bu silahı tanımıyor!

Evladını elinden, vatan toprağını ayağının altından yavaş yavaş, hem de elinde avucunda ne varsa alarak...

Neyse ...

Siz bakmayın bana, ben bu zamanlar böyle oluyorum işte!