Utansın!

Nasıl başlasam bilmem ki?

Acaba inanacak mısınız?

Daha doğrusu inanabilecek misiniz?

Ben hala yaşadığım halin tesirindeyim, Allahtan şahitlerim var!

Bir değil, on değil, yüz değil, yüzlerce şahidim var!

Yer, İstanbul Sultangazi İlim Yayma Cemiyeti Spor ve Kültür Sarayı...

Dün, 27 Aralık'tı ve ben, 2009'dan bu yana, her 20 ve 27 Aralık'ta mutat olduğu üzere sahnedeydim ve merhum Mehmet Akif Ersoy 'un hayatından kesitleri konu edinen tiyatro oyunumu oynuyordum!

Karşımda yaşları 1 bile olmayan çoğunluğu 18 yaş altı yüzlerce Asım'ın Nesli...

Varın benim keyfimi siz düşünün...

Oyun bitip de selamlamaya çıkarken, içimde, "Evet, bu oyuna böyle bir final yakışırdı" duygusu...

Öyle ya, artık İstanbul Beyoğlu İstiklal Caddesi Mısır Apartmanı'nda Mehmet Akif Ersoy Müzesi var!

Belgeselleri, dizileri, sinema filmleri de çekiliyor...

Asıl konuya gireyim, kan ter içerisinde kulise geldim ki, beni beklemekte olan bir genç...

Yanıma oturdu, tir tir titriyor!

— Ben ben ben...

— Ben hep sizi dinledim, yazılarınızı okudum...

— Ben, O karate yapıyordu diye, karate dersi alıyorum...

O kim yavrum?

— Muhsin Başkan!

Nasıl yani?

Sen O'nu hiç gördün mü, diyecektim ki...

2009'da olsa olsa 4,5 yaşındasındır, nasıl olur?

Telefonlarımızı aldık, uğurladım.

Hatta, uğurlarken kalkamadım bile, sırtımı duvara dayayıp, kalakaldım!

"Abi bir aile bekliyor, ama.." sesiyle hafiften kendime gelir gibi oldum!

Ana babasıyla, bir ufaklık daha...

Anası, "Biz, bu oyununuzu 2011'de Yenilmez Sanat Merkezi Türk Temaşa Atölyesi'nde seyrettik, oyun çıkışında bir oğlumuz olursa, adını Akif koyalım diye karar verdik. Allah nasip etti oğlumuz oldu, sizi Akif'imiz ile tanıştırmak istedik " dedi!

Sarıldık, ağlaştık!

İki baytar tanıdım, biri ben doğmadan giden, onun namının, diğerinin canıyla kanıyla varlığının peşine takıldım, onlar en büyük kayıplarımdı!

Ama, imanım gibi inanıyorum ki, onlar ölmedi!

Hatta, "Ağabey, Muhsin Başkanı kim öldürdü " sorusundan nefret ettim, ediyorum, edeceğim!

Öldürülenin katili aranır!

Muhsin Başkan ölmedi ki...!

İnandıramadım kimseleri...

Hamd olsun, artık şahitlerim var!

Dudağımda, merhum Üstadın mısraları evin yolunu tuttum.

Tohum saç, bitmezse toprak utansın!

Hedefe varmayan mızrak utansın!

Hey gidi Küheylan, koşmana bak sen!

Çatlarsan, doğuran kısrak utansın!

Eski çınar şimdi Noel ağacı;

Dallarda iğreti yaprak utansın!

Ustada kalırsa bu öksüz yapı,

Onu sürdürmeyen çırak utansın!

Ölümden ilerde varış dediğin,

Geride ne varsa bırak utansın!

Ey binbir tanede solmayan tek renk;

Bayraklaşamıyorsan bayrak utansın!