Al Sancak dizisi üzerine…

Diriliş Ertuğrul ile başlayan ivme, Payitaht Abdülhamid, Uyanış: Büyük Selçuklu, Barbaroslar: Akdeniz'in Kılıcı ve Teşkilat gibi dizilerle devam etti.

Şimdi de Al Sancak...

Yanılmıyorsam TSK (Türk Silahlı Kuvvetleri) özel kuvvetler bünyesinde yurt içi ve yurt dışında nokta operasyonlar gerçekleştiren özel timi odağına alan ilk dizi Al Sancak.

Başroldeki tim komutanı Ali Yüzbaşı'yı oynayan Uğur Güneş ile düşman saflarındaki esrarengiz silah tüccarı Nadya rolündeki Gülsim Ali İlhan'ın soğukkanlı oyunculuklarıyla diziye yakıştıklarını (kendi adıma) söyleyebilirim.

Çekim teknikleri ve akıcılık itibariyle de sıkı bir iş çıkarıldığını düşünüyorum.

Yönetmen koltuğunda M. Can Emre'nin oturduğu diziden ilk bölüm izlenimlerimi paylaşmak isterim.

Geçen hafta ekranlara gelen bölümde en etkileyici bulduğum sahneler, silah tüccarlarıyla teröristlerin bulunduğu bir adaya baskın düzenleyen özel timin denizaltından karaya çıkarma, hücum, hedefi ele geçirme ve kurtarma operasyonu oldu.

Dizinin yıldızının parladığı başka anlar da vardı.

Bir gazetecinin şehit annesiyle yaptığı röportaj kısmı mesela...

Son derece duygusal bir sahne olmasına rağmen, ajitasyona kaçmadan, bir şehit annesinin yürek acısına şahitlik etmek önemliydi.

Özel timden Süleyman'ın nişan töreni sahnesinde, silah arkadaşlarının piste çıkarak yaptıkları sürpriz dans sahnesi de iyi bir koreografi olarak hafızalarımızda kaldı.

Ve çocuklara gönderilen selam, dizideki anlamlı bölümlerden biriydi.

Mahalleye geldiğinde kendisine asker selamı veren çocukları bir komutan edasıyla tatlı-sert teftiş eden Ali Yüzbaşı'nın, çocukların vazifelerini yerine getirip getirmediklerini sorgulaması iç ısıtan sahnelerdendi.

Çocukların görevi mi?

Komşu teyzenin bakkal ihtiyacına koşmak da olabilir, sokak kedisine su vermek de...

Önemli olan sorumlulukların yerine getirilmesi...

Ali Yüzbaşı'nın çocuklara verdiği yeni görev de son derece mühim: Yunus Emre ve Karacaoğlan'dan birer şiir ezberlemek...

'Çocuk deyip geçme, büyür, gün gelir vatan kurtarır.'

Dolayısıyla çocuklarımız böylesi iltifatları hak ediyor.

Uzun soluklu olmasını temenni ettiğimiz dizide sağlam bir senaryoya ihtiyaç duyulacağı aşikar; her geçen bölüm kan kaybederek değil, üzerine ekleyerek yola devam etmeli.

Böylesi büyük bir projede, hikâye, prodüksiyonun altında ezilirse yazık olur.

Dolayısıyla, senaristlerin işi zor.

Bu tür dizilerde, TSK'nin imkan ve kabiliyetlerine ilişkin mesajların, askerimizin kahramanlığının, Türkiye'nin yükselen gücünün incelikli sinemasal anlatım diliyle ekrana yansıtılması şart.

Bunun aksine, mesajı, diyaloğa yoluyla verme çabası, kolaya kaçmak olur.

Nitekim ilk bölümde böylesi bir yola tevessül edildiğini (yapıcı bir eleştiri mahiyetinde) söyleyelim.

"21. asır Türkiye asrı olacak, İHA'lar, SİHA'lar dosta güven, düşmana korku salacak. Her bir vatandaş görevini layıkıyla yerine getirirse önümüzde kimse duramaz."

Siyasetçinin dilinde normal duran böyle bir cümleyi birebir şekilde diziye tatbik etmek, meseleyi bir 'söylev'e dönüştürdüğü gibi, senaryo üzerine biraz daha çalışmamız gereğine işaret eder.

Sinemada hikaye anlatmanın da, mesaj vermenin de yolları tükenmez.

Elbette savaşlar günümüzde sadece cephede değil, topyekün yapılıyor ama güncel siyaset dilinin olduğu gibi dizi diyaloglarına aktarılması da (samimi düşüncem) kolaya kaçmakla eşdeğer.

Sinemada, dizide bir mesaj verilecekse bu siyasetçi gibi değil, sanatçı gibi yapılmalı.

Siyasetin dili direkt olabilir ama sanatın vereceği mesaj, çayın içindeki erimiş şeker gibi görünmez, sırıtmaz olmalıdır.

Tadını alalım ama şeker bütün bütün ağza gelmesin.

BEDİR ACAR