Günlük hayatta kulluk görevinizi unutmayın

Yüce Allah şöyle buyurmuştur; “Allah'ı unutan, bu yüzden Allah'ın da kendilerini unutturduğu kimseler gibi olmayın. İşte onlar gerçekten yoldan çıkmış kimselerdir.”

ABONE OL

Yüce Allah şöyle buyuruyor: "Ey îmân edenler! Allâh'ın azamet-i ilâhiyyesi (sonsuz gücüne) yaraşır şekilde takvâ sahibi olun..." (Âl-i İmrân, 102) Allah'ı unutarak yaşayanlar yalnızlığa mahkumdur. Bir müminde olması gereken asıl korku ise nimetin içinde, sağlık, sıhhat, afiyetle yaratan, emir ve yasaklarını, dinini bizlere öğreten ve o dini yaşayabilecek bir ortamı sunan, kusurumuzu, günahımızı affetmek, duamızı kabul etmek için adeta bahaneler yaratan, senelerce adını anmasak, hatta bazıları inkâr etse bile, başı her sıkışanı, kapısını her çaldığında asla reddetmeyen, geri çevirmeyen Rabb'imiz Allah Teâlâ'nın huzuruna çıkarıldığımızda, günahlarımızı görüp mahcup olma korkusudur. Dünyanın esiri olanlara, Allah'ın merhametinden başka hiçbir sığınağın olmadığı mahşer gününde şöyle seslenilecektir: "Siz bu günü yaşayacağınızı nasıl unuttuysanız biz de bugün sizi unutuyoruz. Şüphesiz varacağınız yer, ateştir. Size yardım edecek kimse de yoktur."

HESABI GÖZ ARDI ETMEYİN

Peygamber Efendimiz, amcasının oğlu Abdullah'la birlikte yolculuğa çıkmıştı. Bir ara ona "Yavrum! Sana bazı tavsiyelerde bulunacağım. Bunları sakın aklından çıkarma!" buyurdu. Ardından bu genç sahabîye Rabbi ile arasındaki bağı asla koparmaması gerektiğine dair şu nasihatte bulundu: "Allah'ın hakkını koru ki, O da seni korusun. Allah'ın hakkını koru ki, O'nu her daim yanında bulasın. Bir şey isteyeceğin zaman Allah'tan iste. Yardım dileyeceğin zaman Allah'tan dile. Bil ki, bütün varlıklar sana yardım etmek üzere bir araya gelseler, Allah'ın dilediğinden başka yardımda bulunamazlar. Sana bir zarar vermek üzere elbirliği etseler, Allah'ın takdir ettiğinden başka bir zarar da veremezler.' Hepimiz insanız. Hayat meşgalesinde kimi zaman kendimizi, çevremizi, sorumluluklarımızı unutuyoruz. Ancak bütün bunların ötesinde bir insan için en kötü olanı, yaratılış gaye ve hikmetini unutmasıdır. Asıl hüsran, kişinin Rabbini unutarak yaşamasıdır. Allah'la olan misakını, kulluk ahdini hiçe saymasıdır. Dünyanın fani olduğu gerçeğini unutarak hesabı, mizanı, ahireti göz ardı etmesidir.