Bayramlar bize  haram oldu! 

İslam dünyası bir Ramazan’ı daha tüketti. Oruçlar tutuldu, iftar sofralarında yenildi-içildi, teravih namazlarıyla 30 gün taçlandırıldı. 

Bedensel olarak şekil ve format açısından görev icra edildi. 

Başta ülkemiz olmak üzere, Ramazan İslam coğrafyasının birçok yerinde serin geçti. Özellikle Türkiye’de… 

İnsanlar sıcaktan bunalmadan oruçlarını tuttular!... 

Allah’ın lütfu diyelim!... 

Ve geldik Bayram’a!... Hazırlıklar son haftanın başından itibaren başladı… Alış-verişler canlandı, çarşılar dolup-taşmaya başladı!... 

Bırakalım bu şeklî şeyleri de, gelin şöyle semaya tırmanalım ve şu İslam coğrafyasına çıplak gözle yukarıdan bir bakalım: 

Kan, gözyaşı… birbirine karışmış!... 

Açlık-yoksulluk ve hemen yanı başında zenginlik, şatafat ve israf!... 

Bu kan ve gözyaşı, bu güne has değil… tam 150 yıldır İslam coğrafyası bu kan ve göz yaşı bataklığında!... 

Çaresizlik ve acı!... birbirlerini ne kadar da tetikleyen iki zıt kutup!... 

Oruçlu olduğumuz gün, hangi an ve dakikada bunu düşündük diye sormaya bile gerek yok!... İslam coğrafyasının sokaklarında peş peşe bombalar patlarken, masumların kol ve bacakları havada uçuşurken, el kadar masum bebekler öksüz ve yetim kalırken, yıkılan enkazın altından acı içinde çıkarılmaya çalışılırken, Müslümanlar iftarda hangi “hurma” ile iftarını açmanın hissiyatıyla market raflarına göz gezdiriyorlardı!... 

Böyle Bayram yazısı olur mu hocam! serzenişinde bulunanlar olacaktır!... Bunu biliyorum ve zaten bu nedenle yazıyorum!... 

Bayramlar, bize haram oldu… hem de 150 yıldır, haram oldu!... 

Rahmetli Akif bir asır öncesinden Araf Suresi’nin 155. Ayetini (İçimizdeki beyinsizlerin işledikleri yüzünden, bizi helak eder misin Allah’ım!) hatırlatarak, bu acı tabloyu çizer: 

Yâ Râb, bu uğursuz gecenin yok mu sabâhı? 

Mahşerde mi bîçârelerin, yoksa felâhı! 

Nûr istiyoruz... Sen bize yangın veriyorsun! 

'Yandık! 'diyoruz... Boğmaya kan gönderiyorsun! 

Mazlûmu nedir ezmede, ezdirmede mânâ? 

Zâlimleri adlin, hani öldürmedi hâlâ 

Câni geziyor dipdiri... Can vermede mâsûm 

Suç başkasınındır da niçin başkası mahkûm? 

Dul kaldı kadınlar, babasız kaldı çocuklar, 

Bir giryede bin ailenin mâtemi çağlar! 

En kanlı şenâatle kovulmuş vatanından 

Milyonla hayâtın yüreğinden gidiyor kan! 

İslâm'ı elinden tutacak, kaldıracak yok... 

Nâ-hak yere feryâd ediyor: Âcize hak yok! 

Yetmez mi musâb olduğumuz bunca devâhi? 

Ağzım kurusun... Yok musun ey adl-i İlâhî!